Nakatago sa loob ng mga pagpapahayag ng Aking tinig ang ilan sa Aking mga hangarin. Nguni’t walang nalalaman at naiintindihan ang tao tungkol sa mga ito, at patuloy na tumatanggap sa Aking mga salita buhat sa labas at sinusunod ito mula sa labas, nang hindi nakakayang tantuin ang Aking puso o alamin ang Aking kalooban mula sa Aking mga salita. Kahit na nagagawa Kong malinaw ang Aking mga salita, mayroon bang sinumang nakakaunawa? Mula sa Sion, nagtungo Ako sa sangkatauhan. Dahil isinuot Ko ang pagkatao ng isang ordinaryong tao at dinamitan Ko ang Aking sarili ng balat ng isang tao, lumalapit lamang ang mga tao sa Akin, upang alamin ang Aking panlabas na anyo, nguni’t hindi nila nalalaman ang buhay na naroon sa Aking kaloob-looban, o nakikilala man lamang ang Diyos ng Espiritu, at ang kilala lamang nila ay ang taong nasa laman. Maaari kaya na ang tunay na Diyos Mismo ay hindi karapat-dapat para subukan ninyong kilalanin Siya? Maaari kaya na ang tunay na Diyos Mismo ay hindi karapat-dapat sa inyong ginagawang pagsisikap para subukin na “suriin” Siya? Kinasusuklaman Ko ang katiwalian ng buong sangkatauhan, nguni’t nahahabag Ako para sa kanilang kahinaan. Pinakikitunguhan Ko rin ang dating kalikasan ng buong sangkatauhan. Bilang isa sa Aking bayan sa China, hindi ba bahagi rin kayo ng sangkatauhan? Sa lahat ng Aking bayan, at sa lahat ng Aking mga lalaking-anak, yaon ay, sa lahat ng Aking napipili mula sa buong sangkatauhan, nabibilang kayo sa pinakamababang grupo. Sa kadahilanang ito, ginamit Ko ang pinakamalaking halaga ng lakas sa inyo, ang pinakamalaking halaga ng pagsisikap. Hindi ninyo pa rin ba iniingatan ang pinagpalang buhay na ikinalulugod ninyo ngayon? Pinatitigas ninyo pa rin ba ang inyong puso upang maghimagsik laban sa Akin at itatag ang inyong sariling mga panukala? Kung hindi lamang mayroon pa rin Akong awa at pagmamahal sa inyo, matagal na sanang bumagsak ang buong sangkatauhan bilang bihag ni Satanas at naging “napakasarap na piraso” sa bibig nito. Sa araw na ito, sa gitna ng buong sangkatauhan, yaong mga tunay na gumugugol ng kanilang mga sarili para sa Akin at buong puso Akong minamahal ay hindi pa rin sapat para mabilang sa mga daliri ng isang kamay. Maaari kayang sa ngayon, ang titulo na[a] “Aking bayan” ay naging personal ninyo nang pag-aari? Ang konsensya mo kaya ay basta na lamang nanlalamig? Tunay ka kayang karapat-dapat na maging bayan na Aking kinakailangan? Kung iisipin Ko ang nakaraan, at titingnan Kong muli ang kasalukuyan, sino sa inyo ang nakapagbigay-kasiyahan sa Aking puso? Sino sa inyo ang nagpakita ng tunay na malasakit sa Aking mga hangarin? Kung hindi Ko pa kayo inudyukan, hindi pa kayo magigising, subali’t maaaring nananatili pa rin na parang nasa kalagayang nagyelo, at muli, parang nasa kalagayan ng pagtulog sa taglamig.
Sa gitna ng maputik na mga alon, nakikita ng tao ang Aking poot; sa marahas na paggulong ng maitim na mga ulap, nasisindak ang mga tao na parang mawawala sa sarili, at hindi malaman kung saan tatakbo, na waring takót na tatangayin sila ng ulan at kulog. Pagkatapos namang lumipas ng nag-aalimpuyong bagyong niyebe, ang kanilang damdamin ay humihinahon at gumagaan habang natutuwa sila sa magandang tanawin ng kalikasan. Nguni’t, sa mga ganoong sandali, sino sa kanila ang kahit kailan ay nakakaranas ng walang-hanggang pag-ibig na Aking taglay para sa sangkatauhan? Ang Aking anyo lamang ang nasa kanilang mga puso, nguni’t hindi ang substansya ng Aking Espiritu: Maaari kayang hindi lantarang sumasalungat ang tao sa Akin? Kapag lumipas na ang bagyo, waring nabago na ang sangkatauhan, na parang, kasunod ng pagpipino sa pamamagitan ng mga kapighatian, nanumbalik na sa kanila ang liwanag at ang buhay. Pagkatapos ninyong malampasan ang mga dagok na Aking ipinadala, hindi ba’t nagkaroon din kayo ng magandang kapalaran na dumating sa ngayon? Nguni’t, kapag ang araw na ito ay lumipas at dumating na ang bukas, makakaya ninyo bang panatilihin ang kalinisan na kasunod ng pagbuhos ng ulan? Makakaya ninyo bang panatilihin ang katapatan na kasunod ng inyong pagpipino? Makakaya ninyo bang panatilihin ang pagsunod ng ngayon? Nananatili kayang matatag at hindi-nagbabago ang inyong katapatan? Tiyak na hindi ito isang paghingi na lampas sa kakayahan ng tao na tuparin? Araw-araw, Ako’y namumuhay kasama ang mga tao, at kumikilos kasama ng mga tao, sa gitna ng sangkatauhan, nguni’t wala kahit isa man ang nakakapansin nito. Kung hindi dahil sa paggabay ng Aking Espiritu, sino kaya sa buong sangkatauhan ang mananatili pa ring buhay sa kasalukuyang panahon? Maaari kayang nagsasabi lamang Ako nang labis kapag sinasabi Kong nabubuhay Ako at kumikilos kasama ang mga tao? Sa nakaraan, sinabi Ko, “nilikha Ko ang sangkatauhan, at ginabayan ang buong sangkatauhan, at inutusan ang buong sangkatauhan”; hindi ba’t ganito talaga? Posible kayang hindi pa sapat ang inyong naranasan sa mga bagay na ito? Sapat na para sa inyo ang basta salitang “taga-serbisyo” upang gugulin ang habang-buhay na pagsisikap sa pagpapaliwanag. Kung walang aktuwal na karanasan, hindi Ako kailanman makikilala ng isang tao, hindi niya kailanman magagawang makilala Ako sa pamamagitan ng Aking mga salita. Ngunit ngayon, personal Akong naparito sa inyong kalagitnaan: Hindi ba nito padadaliin ang pagkilala ninyo sa Akin? Maaari kaya na hindi rin kaligtasan para sa inyo ang Aking pagkakatawang-tao? Kung hindi Ako bumaba sa sangkatauhan sa sarili Kong katauhan, ang buong sangkatauhan ay matagal nang napuno ng mga pagkaintindi, ibig sabihin, naging mga pag-aari na ni Satanas, dahil ang iyong pinaniniwalaan ay imahe lamang ni Satanas at walang anupamang kinalaman sa Diyos Mismo. Hindi ba ito ang Aking pagliligtas?
Kapag nagtutungo si Satanas sa Aking harapan, hindi Ako umuurong sa malupit na kabangisan nito, o natatakot man lamang sa pagkakilabot nito: bina-balewala Ko lamang ito. Kapag tinutukso Ako ni Satanas, naaaninag Ko ang panlilinlang nito, dahilan para tumakas ito sa kahihiyan at paghamak. Kapag nilalabanan Ako ni Satanas at sinusubukang agawin ang bayang Aking pinili, ibinibigay Ko ang lahat sa pamamagitan ng Aking laman; at sa Aking laman, inaalalayan at inaakay Ko ang Aking bayan upang hindi sila madaling madapa o mawala, at pinangungunahan Ko sila sa bawa’t hakbang sa daan. At kapag umuurong na si Satanas dahil sa pagkatalo, napararangalan Ako ng Aking bayan at ang Aking bayan ay nakakapagdala ng maliwanag at maugong na pagsaksi para sa Akin. Dahil dito, aalisin Ko ang mga alalay sa Aking plano sa pamamahala at itatapon ang mga ito nang minsanan sa walang-hanggang kalaliman. Ito ang Aking plano, ito ang Aking gawain. Sa inyong mga buhay, maaaring dumating ang araw na matatahakan mo ang ganitong uri ng sitwasyon: Papayag ka bang maging bihag ni Satanas o magpapasakop ka ba sa Akin? Ito ay iyong sariling tadhana, at kailangan mong pag-isipan ito nang mabuti.
Ang buhay sa kaharian ay buhay ng mga tao at Diyos Mismo. Ang buong sangkatauhan ay nasa Aking pangangalaga at pag-iingat, at kasali ang lahat sa pakikipaglaban sa malaking pulang dragon hanggang kamatayan. Upang magwagi sa huling labanang ito, at para tapusin na ang malaking pulang dragon, kailangang ihandog sa Akin ng lahat ng tao ang kanilang buong pagkatao sa Aking kaharian. Kapag sinasabi Kong “kaharian”, ang ibig Kong ipakahulugan dito ay ang buhay na ipinamumuhay nang tuwiran sa ilalim ng tangkilik ng pagka-Diyos, kung saan ang buong sangkatauhan ay pinapatnubayan Ko nang tuwiran, sinasanay Ko nang tuwiran, upang ang buhay ng buong sangkatauhan, bagaman nasa lupa pa ay parang nasa langit na, isang tunay na pagsasakatawan ng buhay sa ikatlong langit. Bagaman Ako’y nasa Aking laman, hindi Ko dinaranas ang mga limitasyon ng laman. Ilang beses Akong dumating sa kalagitnaan ng tao para pakinggan ang kanyang mga panalangin, at ilang beses din Akong nasiyahan sa mga pagpupuri ng mga tao habang kasama Ko sila? Kahit hindi kailanman namamalayan ng sangkatauhan na Ako’y narito lamang, patuloy pa rin Ako sa Aking gawain sa ganitong paraan. Sa lugar na Aking tinatahanan, ang lugar kung saan Ako nakatago, gayunman, sa tirahan Kong ito, natatalo Ko ang lahat ng Aking mga kaaway; sa Aking tirahan, nakakamit Ko ang tunay na karanasan ng pamumuhay sa mundo; sa Aking tirahan, pinagmamasdan Ko ang bawa’t salita at kilos ng tao, at nagbabantay at nag-uutos sa buong sangkatauhan. Kung maramdaman ng sangkatauhan ang malasakit para sa Aking mga hangarin, sa gayon ay nagbibigay ng kasiyahan sa Aking puso at kaluguran sa Akin, tiyak na pagpapalain Ko ang buong sangkatauhan. Hindi ba ito ang Aking hangarin para sa sangkatauhan?
Habang nakaratay na walang-malay ang sangkatauhan, sa dagundong lamang ng Aking kulog nagigising ang sangkatauhan mula sa kanilang mga panaginip. At kapag idinilat nila ang kanilang mga mata, marami ang nasasaktan sa mata dahil sa mga pagsabog ng malamig na liwanag, hanggang sa punto na mawawalan sila ng pandama sa kanilang kinaroroonan, at hindi na nalalaman kung saan sila nanggaling o saan sila patutungo. Karamihan sa mga tao ay tinatamaan ng parang laser na mga sinag at bilang resulta ay bumabagsak sila sa isang bunton sa ilalim ng bagyo, inaanod ang kanilang mga katawan ng rumaragasang agos, at walang naiiwang bakas. Sa liwanag, sa wakas ay malinaw nang nakita ng mga nakaligtas ang Aking mukha, at noon lamang nila nalaman ang Aking panlabas na anyo, hanggang sa punto na hindi na sila naglalakas-loob na tumingin nang diretso sa Aking mukha dahil sa sobrang takot na baka muling dadalaw sa kanilang laman ang Aking pagkastigo at mga sumpa. Ilang tao ang nakakabitaw sa katinuan dahil sa hindi-mapigilang paghagulgol? Ilan ang nahuhulog sa pagkabigo? Ilan ang nakakabuo ng mga ilog gamit ang kanilang dugo? Ilan ang nagiging mga bangkay na walang-direksiyong inaanod ng agos patungo dito at doon? Ilang tao, sa pagkatagpo sa sarili nilang lugar sa liwanag, ang nakakadama ng biglaang matinding kirot sa puso at napapaluha dahil sa kanilang mahabang mga taon ng kalungkutan? Ilang tao, sa ilalim ng nagbabantang nakasisilaw na liwanag, ang nagpapahayag ng kanilang karumihan at nagpapasyang baguhin ang sarili? Ilang tao, dahil sa pagiging bulag, ang nawalan na ng siglang mabuhay at nawalan ng isip upang mapansin ang liwanag, at dahil dito ay tuluyan nang tumigil, naghihintay na lamang ng kanilang katapusan? At ilang tao ang nagtataas ng layag ng kanilang buhay at, masigasig na hinihintay ang kanilang bukas sa ilalim ng patnubay ng liwanag? … Sa araw na ito, sino sa sangkatauhan ang hindi umiiral sa ganitong katayuan? Sino ang hindi umiiral sa loob ng Aking liwanag? Kahit na ikaw ay malakas, o ipagpalagay na ikaw ay mahina, paano mo naiiwasan ang pagdating ng Aking liwanag?
Marso 10, 1992
Mga Talababa:
a. Wala sa orihinal na texto ang “ang titulo na.”
Pinagmumulan:https://tl.kingdomsalvation.org/the-thirteenth-utterance.html